ทหารพม่า

การต่อสู้ที่พ่ายแพ้ไม่ได้ บันทึกของผู้ลี้ภัย โดย สะยา ฆา ตอนผมยังอยู่ในท้องแม่ พ่อของผมถูกทหารพม่าจับไป พวกเขาพยายามหว่านล้อมให้พ่อบอกความลับบางอย่างและร่วมมือกับพวกเขา แต่พ่อบอกว่าวีรบุรุษจะไม่มีวันทรยศต่อประชาชน  ก่อนที่พ่อจะถูกนำตัวไปจำคุก พ่อขอให้แม่ตั้งชื่อผมตามวีรบุรุษนักรบชาวมอญที่อยู่ในใจของพ่อ […]

บันทึกประจำวัน เรื่องเล่าของอาพี (คุณยาย) “ผู้หนีภัยความรุนแรงของทหารพม่า”  ผมไปชายแดนกับครอบครัวเหมือนทุกครั้ง แต่ครั้งนี้มีพี่นักศึกษาจากเชียงใหม่ร่วมเดินทางด้วย โมบอกผมว่า พี่ ๆ ยังไม่เคยมาพื้นที่ชายแดนมาก่อน  ตลอดทางบนรถพวกพี่ […]

จดหมายน้อยจากริมแดนกะเรนนี ตั้งแต่รัฐประหารปีที่แล้ว ผ่านมาปีกว่า เด็ก คนหนุ่มสาว และชาวบ้านในรัฐกะเรนนีต้องหลบหนีการเข่นฆ่าไล่ล่าเข้าไปอยู่ตามป่าตามเขา สงครามแผ่นขยายไปเกือบทุกที่ แทบจะไม่มีที่ไหนปลอดภัยเลย ผ่านไปปีกว่า เรายังมองไม่เห็นว่าจะกลับบ้านไปได้อย่างไร […]

เมื่อวานนี้ เฮลิคอปเตอร์กลับมาอีกแล้ว เมื่อวันก่อน ตอนนั้นยังมืดสนิทอยู่ แต่แม่ของฉันก็เขย่าปลุกโดยแรง ความงัวเงียหายไปทันทีที่ฉันเข้าใจว่า เครื่องบินจะมาทิ้งระเบิด และเราต้องหนีกันแล้ว  ฉันตกใจจนทำอะไรไม่ถูก แม้จะเคยคิดอยู่แล้วว่า […]

ความหวังของคุณตาเรื่องเล่าจากริมขอบแดนกะเรนนี-ไทย “ตั้งแต่เกิดมาจนอายุได้ 80 ปี ตาหนีทหารพม่ามานับครั้งไม่ถ้วน แต่ที่ต้องอพยพย้ายไปอยู่ที่อื่น ครั้งนี้ก็เป็นครั้งที่สอง ถ้าไม่เหลือบ่ากว่าแรง ตาก็จะหลบอยู่ใกล้ ๆ […]

วันปกติก่อนพายุจะมาถึง ภาพถนนบ้านเดปู่โน่อันเป็นศูนย์กลางของจังหวัดมื่อตรอ ซึ่งถ่ายก่อนการโจมตีทางอากาศเดือนมีนาคมนั้น คึกคักไปด้วยเด็กเล็กและผู้คน  ภาพถนนเดียวกันในฤดูฝนเดือนกันยายนเงียบเหงาเฉอะแฉะโคลน หากก็ยังมีเด็กหญิงเดินกางร่มไปโรงเรียน นอกจากเสียงจ้อกแจ้กบนถนนที่หายไปแล้ว ที่ต่างกันอีกอย่างก็คือ เด็กหญิงไม่ได้เดินออกมาจากบ้านของตนเอง เพราะบ้านส่วนใหญ่ในเดปู่โน่ปิดเงียบมาเกือบเดือน […]